Een filmpje van dit eerste deel van de reis kunt u hier zien: klik hier
Vanaf eind juni vervolgt de Zeevonk haar reis. Dan vertrekt zij vanaf de Azoren naar Nederland.
Ook de belevenissen tijdens het tweede deel van de reis zullen op een blog verschijnen.
Zie: sylpost2012-2.blogspot.com (er is een -2 achter 2012 gekomen)
Om door te schakelen naar het vervolg: klik hier
donderdag 31 mei 2012
dinsdag 29 mei 2012
39. Horta
Hoewel we pas in de middag op Faial arriveren en we de klok dan ook nog een uur vooruit moeten zetten, blijft er toch nog wat tijd over om een indruk van de omgeving te krijgen.
De grootste trekpleister van het eiland is zonder twijfel de plaats Horta. Wereldberoemd onder oceaanzeilers. De plek waar je als zeiler geweest 'moet' zijn en waar je als eerste langskomt als je de Atlantische Oceaan van west naar oost oversteekt.
Traditie is, dat je een schildering van je boot op de kade achterlaat. Zou je dat niet doen, dan zou dat volgens de overlevering ongeluk brengen. Alle plekken op muren, voetpaden, meterkasten, benzinepompen langs de kade; alles waar verf ook maar enigszins op houdt, is bezet. Iedereen vindt dat prima. Het hoort bij Horta.
Het is een zeer internationale verzameling zeilboten die in de haven ligt. Sommige bootjeslui hebben, eenmaal zover gekomen, geen zin meer in het vervolg van de reis en blijven hier hangen. Geef ze eens ongelijk. Het is een mooi groen eiland met lieflijke heuvels, een gastvrije bevolking en een lekker klimaat. Bovendien schijnt het levensonderhoud niet duur te zijn. Wat wil je nog meer.
De drie bemanningsleden van de Zeevonk hebben grote behoefte aan een warme douche. Het toiletgebouw van de Marina is dan ook ons eerste doel. Voor twee euro krijgen we een zachte, witte handdoek en een stukje zeep en mogen we onbeperkt onder de hete straal staan. Wat een verademing!
Als je als zeiler op Horta bent, moet je ook zeker naar Cafe Sport. De plek waar alle zeilers elkaar ontmoeten en waar de sterke verhalen over tafel vliegen. Het cafe wordt al drie generaties door dezelfde familie gerund en geniet grote bekendheid over de hele wereld. Niet vanwege zijn afmetingen, want het is maar een klein optrekje dat volhangt met vlaggen van zeilverenigingen. Het is er warm, vol en zeer lawaaiig. Gelukkig hebben ze ook een terras buiten, waar het lekker toeven is.
Nadat we schoon gewassen zijn, weer lekker ruiken en een borrel hebben gehad in Cafe Sport, gaan we op zoek naar eten. We vinden een restaurant dat er vrij duur uitziet, maar dat naar onze begrippen niet is. De obers zijn allervriendelijkst, maar het wachten op de maaltijd duurt eeuwig. We hebben geen moed om verder te zoeken naar andere restaurants (en zoveel keus is er gek genoeg niet), dus blijven maar geduldig zitten.
Het is heel raar om 's nachts in een niet bewegende boot te slapen. Het is ook oorverdovend stil buiten.
Bob en ik staan alweer vroeg op om de koffers te pakken en naar het vliegveld te gaan. De bestelde taxichauffeur is keurig op tijd en helpt zelfs de koffers uit de rubberboot tillen. Op het vliegveld is het nog stil. Het is klein maar keurig verzorgd. Geen slurven of bussen maar gewoon over het beton naar het vliegtuig lopen. Langs de baan zie je de zeilbootjes richting Horta zeilen.
Het vliegtuig is een uur te laat, waarschijnlijk nog vanwege de staking, maar dat mag de pret niet drukken. In Lissabon brengen we ook heel wat tijd wachtend door. Alle winkeltjes op de luchthaven worden door ons uitgebreid bezocht. We krijgen een enorme dip en zitten in een restaurant bijna te slapen.
De vlucht naar Amsterdam verloopt voorspoedig. Wanneer we midden in de nacht in de bagagehal op Schiphol aankomen, valt onze mond open van verbazing. Het is er stervens druk met vakantiegangers.
Michiel en Alies staan al op ons te wachten en met ons vieren rijden we naar huis. Het is tegen half vier 's nachts als we eindelijk ons eigen bedje weer zien.
Wat een avontuur! We zouden het niet hebben willen missen. We moeten de gebeurtenissen in de afgelopen maand eerst eens goed laten bezinken. We geloven nog niet dat we de afstand op onderstaand plaatje echt hebben afgelegd: 2525 mijl over de oceaan! Wat een belevenis!
Lezers van de blog: wat leuk dat jullie zo massaal ons wel en wee gevolgd hebben! Het was erg fijn om midden op de oceaan te merken dat er zo geïnteresseerd meegeleefd werd.
Michiel: je bent een kanjer! Zonder jou was het bijhouden van de blog niet gelukt (en waren we niet op tijd thuisgekomen...). Bedankt voor alle tijd die je erin hebt gestoken.
De grootste trekpleister van het eiland is zonder twijfel de plaats Horta. Wereldberoemd onder oceaanzeilers. De plek waar je als zeiler geweest 'moet' zijn en waar je als eerste langskomt als je de Atlantische Oceaan van west naar oost oversteekt.
Traditie is, dat je een schildering van je boot op de kade achterlaat. Zou je dat niet doen, dan zou dat volgens de overlevering ongeluk brengen. Alle plekken op muren, voetpaden, meterkasten, benzinepompen langs de kade; alles waar verf ook maar enigszins op houdt, is bezet. Iedereen vindt dat prima. Het hoort bij Horta.
Het is een zeer internationale verzameling zeilboten die in de haven ligt. Sommige bootjeslui hebben, eenmaal zover gekomen, geen zin meer in het vervolg van de reis en blijven hier hangen. Geef ze eens ongelijk. Het is een mooi groen eiland met lieflijke heuvels, een gastvrije bevolking en een lekker klimaat. Bovendien schijnt het levensonderhoud niet duur te zijn. Wat wil je nog meer.
De drie bemanningsleden van de Zeevonk hebben grote behoefte aan een warme douche. Het toiletgebouw van de Marina is dan ook ons eerste doel. Voor twee euro krijgen we een zachte, witte handdoek en een stukje zeep en mogen we onbeperkt onder de hete straal staan. Wat een verademing!
Als je als zeiler op Horta bent, moet je ook zeker naar Cafe Sport. De plek waar alle zeilers elkaar ontmoeten en waar de sterke verhalen over tafel vliegen. Het cafe wordt al drie generaties door dezelfde familie gerund en geniet grote bekendheid over de hele wereld. Niet vanwege zijn afmetingen, want het is maar een klein optrekje dat volhangt met vlaggen van zeilverenigingen. Het is er warm, vol en zeer lawaaiig. Gelukkig hebben ze ook een terras buiten, waar het lekker toeven is.
Nadat we schoon gewassen zijn, weer lekker ruiken en een borrel hebben gehad in Cafe Sport, gaan we op zoek naar eten. We vinden een restaurant dat er vrij duur uitziet, maar dat naar onze begrippen niet is. De obers zijn allervriendelijkst, maar het wachten op de maaltijd duurt eeuwig. We hebben geen moed om verder te zoeken naar andere restaurants (en zoveel keus is er gek genoeg niet), dus blijven maar geduldig zitten.
Het is heel raar om 's nachts in een niet bewegende boot te slapen. Het is ook oorverdovend stil buiten.
Bob en ik staan alweer vroeg op om de koffers te pakken en naar het vliegveld te gaan. De bestelde taxichauffeur is keurig op tijd en helpt zelfs de koffers uit de rubberboot tillen. Op het vliegveld is het nog stil. Het is klein maar keurig verzorgd. Geen slurven of bussen maar gewoon over het beton naar het vliegtuig lopen. Langs de baan zie je de zeilbootjes richting Horta zeilen.
Het vliegtuig is een uur te laat, waarschijnlijk nog vanwege de staking, maar dat mag de pret niet drukken. In Lissabon brengen we ook heel wat tijd wachtend door. Alle winkeltjes op de luchthaven worden door ons uitgebreid bezocht. We krijgen een enorme dip en zitten in een restaurant bijna te slapen.
De vlucht naar Amsterdam verloopt voorspoedig. Wanneer we midden in de nacht in de bagagehal op Schiphol aankomen, valt onze mond open van verbazing. Het is er stervens druk met vakantiegangers.
Michiel en Alies staan al op ons te wachten en met ons vieren rijden we naar huis. Het is tegen half vier 's nachts als we eindelijk ons eigen bedje weer zien.
Wat een avontuur! We zouden het niet hebben willen missen. We moeten de gebeurtenissen in de afgelopen maand eerst eens goed laten bezinken. We geloven nog niet dat we de afstand op onderstaand plaatje echt hebben afgelegd: 2525 mijl over de oceaan! Wat een belevenis!
Lezers van de blog: wat leuk dat jullie zo massaal ons wel en wee gevolgd hebben! Het was erg fijn om midden op de oceaan te merken dat er zo geïnteresseerd meegeleefd werd.
Michiel: je bent een kanjer! Zonder jou was het bijhouden van de blog niet gelukt (en waren we niet op tijd thuisgekomen...). Bedankt voor alle tijd die je erin hebt gestoken.
maandag 28 mei 2012
38. Dag 19
*English below*
We dropped anchor and went ashore to celebrate: Cafe Sport is top of the list.
Then showers and dinner. Everywhere it was crowded, so we went to a Possada, ordered
a table and were asked to wait 20 minutes at the bar. Nobody to get us a drink,
we waited over an hour for our table.... and then another hour for our food.
Yes, it was very tasty but we were so hungry and tired. Back on the boat we had
internet and over 150 mails... welcome back to civilization!
Het blijft tot een uur of zeven ‘s avonds waaien
met een dikke windkracht 7. De golven zijn enorm. Ze rollen ons achterop en nu
en dan komen ze boven het dak van de boot uit. En, het regent... We zitten de
hele dag binnen met de deur dicht. We hadden ons wel een ander welkom op de
Azoren gedacht. Iets met terrasjes en ijsjes, korte broeken en zonnebrillen.
Als de
wind een beetje gaat liggen, wordt het langzaam ook droog. De deur kan weer
open en we halen een frisse hap lucht. De golven vlakken wat af en dat belooft
in elk geval een wat rustiger nacht.
De nacht wordt nog veel rustiger dan we van
tevoren denken. Als de wind steeds meer wegvalt en de schipper de motoren wil
starten, doen ze het niet...Het is wel heel toevallig dat ze allebei tegelijk
weigeren. De drie technische mannen aan boord breken hun hoofd over de oorzaak.
Van alles wordt geprobeerd maar het probleem wordt niet gevonden. Wel sterk dat
Hitchhike Heidi hetzelfde euvel heeft. Dit is dikke pech, hele dikke pech, want
de wind valt in de nacht helemaal weg. Uiteindelijk zeilen we met 0,7 knopen
door de nacht... Nou ja, zeilen, dat is dus eigenlijk stilliggen. Frustrerend
als je zo dichtbij je doel bent en je er niet kan komen. Na zonsopgang komt er
gelukkig weer wat wind. Er is dan nog
een mijltje of 42 te gaan. De motoren worden weer getest, maar ze geven nog
steeds niet thuis.
Van de Hitchhike Heidi horen we dat ze vannacht
zijn aangevaren door een walvis. De boeg ging onder en de boot lag in een klap
stil. Hun Aqua Gen, die voor de stroomvoorziening zorgt, is verdwenen. Achteraf
is ons, gelukkig in mindere mate, waarschijnlijk hetzelfde overkomen. Wij varen
vlakbij ze in de buurt en Henk en Joke hebben elk vannacht een ander soort klap
dan normaal gehoord. Alsof de walvis misschien met zijn rug tegen
ons heeft aangeschurkt. Had hij jeuk of wilde hij de propellor van de Hitchhike
Heidi van zijn rug kwijt?
Om kwart voor twaalf hebben we voor het eerst
land in zicht. Het zonnetje komt heel voorzichtig door, er zwemmen een paar
dolfijnen rond de boot en gelukkig waait het nog steeds. Alleen maar positieve
dingen.
 |
| Land in zicht! Vulkaan Pico in nevelen gehuld |
Als ik buiten naar de contouren van Faial sta
te kijken, heb ik lekkere koude handjes:
het is 16 graden in de wind. Als we er nog een dag langer over hadden
gedaan, had ik de handschoenen tevoorschijn gehaald. We stormen met windkracht
6 op Horta af. Vulkaan Pico zit voor een groot deel in de wolken.
 |
| Hitchhike Heidi |
Om 14.00 uur laveren we de haven in en om 14.15
uur liggen we voor anker. Vlak naast de Hitchhike Heidi: twee motorloze zeilboten
bij elkaar...Champagne!
 |
| al zeilend voor anker |
 |
| proost! |
Afgelegde afstand na 23.20 uur: 105.6 nm
Totale afgelegde afstand: 2525 nm
Tijdstip van aankomst (UTC=Azoren tijd): 15.15
uur
ENGLISH:
Blog by Joke
Sunday, May 27, Day 19
Almost there... and then no wind
during the night. And just then, our two outboards go on strike. So, no arrival
in the early morning. We (all 3 men on board) try all sorts of things to no
avail. Then the wind picks up again and we make good speed in the right
direction.
As “Hitchhike Heidi” will need assistance upon arrival,
we are in contact with them, by VHF. At 8 a.m. Volker tells me that the boat
was hit during the night, by a whale! There was a bump, the bow went down, he fell from his bunk. The boat was at a complete standstill. Unfortunately
they lost their AquaGen, so they are
without power and he asked me to relay his information on the Net. When I told
(my) Henk about the whale, he said he had at one time during the night felt a
strong bump, different from when a wave hit us. Well, actually, so had I, and I
thought this must have been a whale but forgot about it because nothing
happened. The Azores are known for their
whales.
Our ETA is around 2 p.m. as I write this, and just now
(11.45 local time so 12.45 Azores) Henk says he sees land, Faial, now that the
sun is out again and the clouds and rain have gone. It was cold this morning,
15 degrees Celsius only, so more clothes like fleece trousers and
windbreakers...
For breakfast, since the generator was on anyway to have
power for the engines, I made muffins and eggs, a warm breakfast to cheer us
up. It worked.
We sailed in past the pier, immediately it was as if we
were on a pond, so calm. Hitchhike Heidi anchored just ahead of us, some 3
minutes difference. We dropped anchor in 10 m depth, we feel great at achieving
this together, the 5 of us!
Champagne...!!
Then off to customs and immigration, a long wait but
friendly and professional.
Here we met some of the sailors we had spoken to by radio or VHF. First impression of Horta is very nice, many sailors, everybody happy to be here. Customs asked us to anchor at a different spot, we are now too much in the way. Besides, it is going to blow again from Wednesday on. So, we asked Martin, the skipper of “Styrr” to assist with his dinghy, as his seemed to be the largest of the fleet. We heaved anchor, they pulled and Volker pushed on the other side.
 |
| havenmeester/immigration |
Here we met some of the sailors we had spoken to by radio or VHF. First impression of Horta is very nice, many sailors, everybody happy to be here. Customs asked us to anchor at a different spot, we are now too much in the way. Besides, it is going to blow again from Wednesday on. So, we asked Martin, the skipper of “Styrr” to assist with his dinghy, as his seemed to be the largest of the fleet. We heaved anchor, they pulled and Volker pushed on the other side.
 |
| pushing and pulling (green STYRR left behind the Zeevonk) |
Time of arrival at Horta (local time): 15.15 h
Distance last 23.20 hours: 105.6 nm
Total distance: 2525 nm
Average speed 5,5 knots
zaterdag 26 mei 2012
37. Dag 18
*English below*
Het is een onbewolkte, zonnige dag. Met de wind van achteren kunnen we heerlijk op het voordek in het zonnetje liggen. Een rustige, soepele deining wiegt ons bijna in slaap. We halen langzaam maar zeker een zeilboot in. Volgens de AIS is het de 'STYRR'. De hele dag varen we zij aan zij en komen we steeds dichter bij elkaar. Tegen donker zijn we nog maar een mijl van elkaar verwijderd. Het schip heeft een hele bijzondere opbouw: het heeft wat weg van de Ark van Noach. Joke maakt contact via de marifoon. Het zijn twee Zwitsers op een zware 85 tons tweemaster. Martin en zijn maat zijn ook op weg naar Horta en gaan vandaar via Gibraltar door naar de Middellandse Zee.
Tijdens mijn wacht heb ik het voor het eerst echt koud. Toch nog te weinig dikke kleren aangetrokken. De wind trekt aan en wanneer de wacht van Bob afloopt, (om een uur of 1's nachts) moet er actie worden ondernomen. We varen met wind achter, zonder fok, met grootzeil met rif en bulletalie. Ondertussen waait er tot 32 knopen wind (een dikke windkracht 7) en staat er een wilde zee. De mannen besluiten het grootzeil weg te halen omdat de boot door de golven opzij geduwd wordt en steeds wil gijpen. Helaas, dezelfde vervelende zeillat zit ze weer dwars. (Voor alle volledigheid: het is geen kort latje maar een lat van een meter of drie.) Hij is weer losgebroken en blokkeert nu ook het wagentje waarmee hij aan de mast zit. Het zeil laten zakken lukt dus niet zomaar. Henk en Bob hijsen zich in het pak en klimmen op het dak. Met brute kracht trekken ze het zeil uiteindelijk naar beneden. We gaan alleen op de fok verder. Daarmee maken we toch nog een snelheid van ruim 6 knopen, dus zo erg is dat niet.
We luisteren nog trouw elke dag naar het
Atlantic Homerun Net. De andere Henk blijft geduldig het netje leiden, ook al
komen er elke keer weer nieuwe schepen bij en wordt de oproeplijst steeds
langer. Volker van de Hitchhike Heidi heeft vandaag minder goed nieuws. Hij
heeft motorproblemen. Ook hij had gister en eergister weinig wind en toen hield
net zijn motor ermee op. Tot onze verrassing ligt hij niet meer een mijl of 35
voor ons maar is hij ondertussen afgezakt tot dezelfde afstand achter ons.
Afgelopen nacht hebben wij hem, zonder dat we het wisten, ingehaald. Een paar
techneuten die ook naar het netje luisteren, geven hem direct allerlei tips om
de storing op te lossen. Gelukkig is er nu weer genoeg wind om te zeilen, maar
Volker maakt zich vooral zorgen over het aanlopen van de haven van Horta zonder
werkende motor. Degenen die eerder arriveren, zeggen hem alle hulp toe. Dat
stelt hem enigszins gerust. Nu komt de waarde van het netje weer naar voren.
Het is een onbewolkte, zonnige dag. Met de wind van achteren kunnen we heerlijk op het voordek in het zonnetje liggen. Een rustige, soepele deining wiegt ons bijna in slaap. We halen langzaam maar zeker een zeilboot in. Volgens de AIS is het de 'STYRR'. De hele dag varen we zij aan zij en komen we steeds dichter bij elkaar. Tegen donker zijn we nog maar een mijl van elkaar verwijderd. Het schip heeft een hele bijzondere opbouw: het heeft wat weg van de Ark van Noach. Joke maakt contact via de marifoon. Het zijn twee Zwitsers op een zware 85 tons tweemaster. Martin en zijn maat zijn ook op weg naar Horta en gaan vandaar via Gibraltar door naar de Middellandse Zee.
In de middag worden we dan eindelijk verrast
door een mooie dolfijnenshow. Een stuk of vijftien volgroeide exemplaren maken
er een heel spektakel van. Voor de boot, naast de boot, onder de boot; een
enkeling maakt een sprong en landt met een buiklanding plat op het water. Het
is heel moeilijk om ze op het goede moment te fotograferen of te filmen. Ze
zijn zo verschrikkelijk snel en wendbaar. Het is een feest om naar ze te kijken.
Tijdens mijn wacht heb ik het voor het eerst echt koud. Toch nog te weinig dikke kleren aangetrokken. De wind trekt aan en wanneer de wacht van Bob afloopt, (om een uur of 1's nachts) moet er actie worden ondernomen. We varen met wind achter, zonder fok, met grootzeil met rif en bulletalie. Ondertussen waait er tot 32 knopen wind (een dikke windkracht 7) en staat er een wilde zee. De mannen besluiten het grootzeil weg te halen omdat de boot door de golven opzij geduwd wordt en steeds wil gijpen. Helaas, dezelfde vervelende zeillat zit ze weer dwars. (Voor alle volledigheid: het is geen kort latje maar een lat van een meter of drie.) Hij is weer losgebroken en blokkeert nu ook het wagentje waarmee hij aan de mast zit. Het zeil laten zakken lukt dus niet zomaar. Henk en Bob hijsen zich in het pak en klimmen op het dak. Met brute kracht trekken ze het zeil uiteindelijk naar beneden. We gaan alleen op de fok verder. Daarmee maken we toch nog een snelheid van ruim 6 knopen, dus zo erg is dat niet.
Ik slaap heel slecht. Door al het gestommel
op het dak ben ik over mijn slaap heen en de wilde zee helpt ook niet echt om
rustig in slaap te vallen. 's Morgens waait het nog steeds heel hard. We kunnen
niet buiten zitten. De zon schijnt wel, maar de wind is te koud en de
bewegingen zijn te heftig. De zee laat ons niet zomaar gaan! Volgens het
navigatieprogramma hebben we nog 20 uur voor de boeg. Dat komt heel goed uit,
want dat betekent dat we morgen bij zonsopkomst Horta zullen binnenvaren.
Mooier kan je het niet treffen. Nog even een dagje zo volhouden dus. Dat
gebruiken we dan maar om onderling foto's uit te wisselen en alvast wat in de
koffers te rommelen.
Gevaren dagafstand in 24 uur: 139 nm
Positie na 24 uur: 38.00 N en 30.38 W
ENGLISH:
Blog by Joke
Saturday, May 26, Day 18
To celebrate our last 24 hours at sea (I
mean, the NEXT 24 hours) I make chocolate chips cookies.
Although there is a lot of wind that started
late last night, up to 32 knots, we are quite comfortable, the wind is from the
back and the waves a 3 meter, but not steep. Before it got too dark to work on
deck, Henk and Bob climbed on the cabin roof to take down the mainsail for 2
good reasons: again the batten was sticking out and the boat tended to gibe.
Under just the jib we still made a good 6 knots, very pleasant during the
night.
I made radio contact with a boat that was at
1 mile from us, the "Styrr", with 2 Swiss on board. We'll see them in
Horta, we have quite a fleet to visit and hear their stories.
We expect to make Horta early Sunday morning,
perfect timing. "Luna" will contact the authorities on arrival to
assist "Hitchhike Heidi" after they have sailed in and anchored
temporarily in the inner harbour. We as well will assist with our dinghy. HH's
engine still does not work, despite technical advice from "Luna" and
"Sogno d'Oro". I just listen and nod my approval.
Position at 12 UTC: 38.00 N and 30.38 W
Distance the last 24 hours: 139 nm
Abonneren op:
Posts (Atom)