15. Wel of niet?

Tijdens het ontbijt zie ik het guitige koppie van een schildpad vlakbij de boot opduiken. Het is maar een kleintje, maar toch. Ik vind het zulke aandoenlijke dieren. Wie heeft zo'n uitzicht vanachter de yoghurt met cruesli! Ondertussen luisteren we naar het 'Atlantic Home Run' netje. Het zit nu op een andere frequentie en is gelukkig beter te verstaan. Dat geeft hoop voor onderweg.

Henk moet al vroeg bij de tandarts zijn en Joke en ik gaan gelijk met hem mee. We zetten hem af en varen zelf door naar een klein Chinees winkeltje waar we een echte grote, ronde, Hollandse kaas kopen. Volgens het etiket afkomstig uit Wolvega, Friesland. Wij Friezen exporteren toch maar mooi de hele wereld rond!

In de grote supermarkt zijn we de enige klanten. De twee cassieres hangen verveeld achter hun kassa. Een vulploegmedewerkster haalt in een tergend langzaam tempo doosje voor doosje uit een schap, kijkt er met een verbaasde blik naar, keert ze in slowmotion om en zet ze weer terug. De twee 'pack boys' die bij de kassa staan om voor een fooi de gekochte waar in plastic tasjes te pakken, hangen op een karretje en stralen evenmin veel energie uit. Bij de deur staan twee potige 'bewakers' in een soort quasi politie-outfit, zij houden met een gewichtig gezicht 'de wacht'. Men kickt hier op officieel uitziende uniformen en ze nemen hun taak dan ook uiterst serieus. Maar waarom ze daar staan snap ik niet. Je kan hier een kanon afschieten zonder dat iemand wakker schrikt.

We pikken Henk weer op en het ongelooflijke is gebeurd: hij is voor de zoveelste keer door de tandarts weggestuurd. Mevrouw had weer een nieuwe smoes. Ditmaal was de 'compressor' stuk en kon ze hem echt niet helpen. Mischien dat het apparaat vanmiddag weer gemaakt zou zijn - misschien ook niet. Wie zal het weten. Wil ze helemaal geen patienten of zo? We worden er moedeloos van. Henk besluit tot 12 uur te wachten en daarna andere aktie te ondernemen. Ondertussen doen we weer wat kleine karweitjes: het houdt nooit op.
Om 12 uur hebben we nog niets gehoord en Joke belt het hele eiland rond voor een andere tandarts die een 'spoedgeval met haast en pijn' kan en wil behandelen. Uiteindelijk vindt ze er een in de hoofdstad Philipsburg. Henk gaat er met de bus naar toe en komt de eerste uren niet meer terug. Die is voorlopig even onder de pannen.

Het is een rare, onzekere dag. Gaan we wel of gaan we niet. De captain is niet aanwezig en kan ons geen werkorders geven. We gaan van schrik maar uitgebreid op het achterdek staan douchen. Dat gaat nu eenmaal wat makkelijker als de boot stilligt. Met zeep in je ogen en natte voeten je staande proberen te houden op een bewegende boot valt niet mee.
Het wordt steeds donkerder en het gaat onweren en regenen. Niet gewoon een beetje regenen maar tropisch stortregenen, en het houdt uren aan. De tank met regenwater is in no time weer gevuld.
Aan het eind van de middag komt Henk terug. Het lijkt alsof hij is komen zwemmen. Hij is drijfnat maar zeer opgelucht. Eindelijk heeft hij na zoveel tevergeefse bezoekjes een goede, doortastende tandarts getroffen die direct de juiste maatregelen nam. Hij kan met een gerust hart weg. Hij hoorde trouwens onderweg dat er op het eiland een overstromingsalarm is afgegeven. Er valt zoveel regen dat straten en huizen blank staan.

De buren van een Oostenrijkse catamaran komen langs om afscheid te nemen (hoe kom je als Oostenrijkers in vredesnaam op het idee om te gaan zeilen...). Maar de geplande koffievisite van de Angelique gaat niet door want zelfs gezelligheidsdieren At en Dia stappen niet in een rubberbootje om onder het geweld van bliksem en stortregens elders even 'een bakkie te doen'.

- Posted using BlogPress from my iPad