17. Drama en gewoon pech

*English below*

De bezoekersvlag van St. Maarten hebben we gestreken. We zijn nu tenslotte officieel in Frankrijk. We hebben alleen geen zin om voor maar even (hopen we) in de berg vlaggetjes aan boord naar die van ‘La Douce France’ te graven. Toch wel komisch, lig je bij een onbewoond eiland en dan heb je internet aan boord. Stiekem liften we mee op de server van een argeloze Fransoos op de vaste wal. Onze dank is groot. Hij/zij zal wel denken: wat gaat mijn internet traag de laatste dagen...

Op de laptop zien we op de nieuwssite van het eiland staan wat er nu precies vannacht is gebeurd. Een bizar verhaal: een Grieks-Cypriotische man van 23 jaar is met zijn kersverse vrouw op huwelijksreis op een Cruiseship. Zijn eigen zeeziektepillen zijn op en hij krijgt andere. Daar blijkt hij allergisch voor te zijn en hij krijgt hartproblemen. (Eerlijk gezegd had ik eerder verwacht dat je op huwelijksreis van iets anders een hartinfarct zou krijgen, maar goed, het is zo ook al tragisch genoeg.) Hij wordt met spoed naar het ziekenhuis op de vaste wal gebracht. Daar blijkt dat hij echter meer specialistische hulp nodig heeft en daarvoor moet hij naar een ziekenhuis op Martinique gevlogen worden. Dat kan vanwege technische problemen niet vanaf het grote Princess Juliana Airport. Er moet geimproviseerd worden en ze wijken daarom uit naar het kleinere vliegveldje op het Franse deel van het eiland. Ze zijn met z’n vieren: dokter, verpleegster, patient en piloot. Helaas storten ze al snel net na het opstijgen neer. Pal voor onze neus.

Gek genoeg hebben we er vannacht geen van allen iets van gemerkt. Honderd man hebben naar ze gezocht. Het verhaal gaat dat duikers niet optimaal konden werken omdat er een school tijgerhaaien op de plek des onheils werd gesignaleerd. Die hadden bloed geroken.  Getver, wat een rot idee en wat een absurde samenloop van omstandigheden. Dit kan je zelf niet bedenken.

Vanmiddag hebben nog een aantal mannen van de Kustwacht met blauwe handschoenen aan en vuilniszakken bij zich, de kustlijn achter ons afgezocht. Maar zover wij konden zien, hebben ze niets gevonden. Het is raadselachtig waar het toestel, de lichamen en de brokstukken zijn gebleven. Al met al een heel  triest verhaal. Een hele kleine aanleiding met hele grote gevolgen. 

We zijn vandaag niet alleen maar aan het ramptoeristje spelen. Joke heeft heel actief de naaimachine op tafel gezet en neemt de ritsen van de ramen van de bimini onderhanden. Verder zwemmen en kanoen we wat en komen de snorkels tevoorschijn. Langzaam wordt het drukker bij de vrije boeien. Het is tenslotte weekend. Er arriveren kleine dagbootjes met Franse gezinnetjes die  gewapend met een grote picknickmand even een dagje  zon, zee en strand meepikken. Ook een enkele dagcharter meert af; beladen met Amerikaanse toeristen. Over het water is hun luidruchtige ‘geknau’ van verre al te horen. Gek genoeg blijkt het merendeel van de Amerikanen niet te kunnen zwemmen. Ingesnoerd in hun zwemvesten krabbelen ze met de ‘hondjesslag’ onhandig naar het strand.

Om een uur of twaalf begint het een heel klein beetje te waaien. De eerste rimpels verschijnen op het water. We kunnen ons niet langer bedwingen en hijsen het zeil. Wat een teleurstelling. Al heel gauw verschijnen er op het dashboard knipperende rode lampjes en hoor ik paniekerige piepjes. Het blijkt dat de stuurautomaat kuren vertoont. Dat heeft blijkbaar alles te maken met het ontluchtingsprobleem dat we al eerder hadden. Zonder goedwerkende automaat willen we niet vertrekken: 2200 mijl met het handje sturen vinden we geen optie. We draaien eindeloos rondjes, dan weer over de linker- en dan weer over de rechterboeg, terwijl de heren druk aan het sleutelen zijn. Er wordt vanalles uitgeprobeerd, maar het wil maar niet lukken. Balen. Er komen hele donkere luchten aan en we besluiten terug te keren naar de mooring waar we net vandaan zijn gekomen.

Aan de mooring bij Tintamarre

Ons uitzicht vanuit de kuip

Ons onbewoonde eiland

We maken weer vast en alle technische kennis en hulpmiddelen worden wederom uit de kast gehaald. Met eindeloos geduld wordt er steeds weer olie gepompt, ontlucht, duistere knopjes ingedrukt en de stand van de beide roeren gecontroleerd. Net zolang totdat men tevreden is. Ondertussen zijn we al heel wat uurtjes verder en moeten we het vertrek voor vandaag definitief afblazen.

Nou ja, het is niet de slechtste plek op aarde om te stranden. Waarom zouden we klagen! Het voordeel is dat we nog even langer internet hebben (we zijn echt niet verslaafd...). Kan ik de mail van thuis en de reacties op de blog lezen, de Leeuwarder Courant doorbladeren, Facebook bijwerken en meer van dat soort ‘belangrijke zaken’ afdoen. We klungelen wat, puzzelen en lezen wat en drinken vooral veel wijn. Elk nadeel heeft zijn voordeel; je moet er maar het beste van zien te maken.

Henk ziet met grote vreze zijn voorraad witte wijn slinken. Jammergenoeg voor hem hebben we geen van allen zin in rood. Geen wonder met deze temperatuur! We verlangen allemaal naar een koele, beslagen glas wit. Nou ja, eenmaal onderweg loopt ons alcoholisch verbruik vanzelf terug. Dan staan we op rantsoen: maximaal een glaasje alcohol per persoon per dag. We moeten tenslotte bij de les blijven. ‘Drinking and sailing’ gaat tenslotte net zomin samen als ‘drinking and driving’.

ENGLISH:

Still at Tintamarre or should I say again? The hydraulic steering system does not work properly, and hand steering all the way is not appealing...

Yesterday there was a lot of action: a helicopter, a Coast Guard rib, obviously looking for something in the water. As we still have internet here, we learned that a small medical aircraft had caught fire and exploded. There had been 4 aboard, a really tragic set of circumstances: a young man (23) on his honeymoon on a big cruiseliner  got seasick, had run out of pills and got pills from the ship’s doctor. This caused an allergic reaction and he had a heart attack. He was rushed to the hospital but needed to be taken to Martinique. They could not start from the main Juliana Airport so the aircraft started from the French side. Shortly after that the plane exploded. This must have been half a mile from us, during the night, but none of us heard anything. Search was impeded by a group of tiger sharks but the bodies were found. A real horror story.

Our story is simple: we set out again after checking the hydraulic steering system, all seemed well. But no, still air coming out and shifts of direction. Back to our mooring and back to work. I repaired some zippers in the bimini so as to keep the rain out, which appeared to be just in time. The big saloon window Bob and I put tape on however leaks again, the friction of the different materials probably caused rips in the tape.

May 6, Sunday morning, rain again. Radio contact with the Atlantic Homerun Net on 8107 at 12 UTC. Sedna 1 has problems with the water he got on St Maarten, we have a watermaker so no risk of pollution. Our first fresh bread is in the making, smells good... No wind yet, when can we start?