32. Dag 13

*English below*

Nou, dat tandje minder van gister komt er niet van. Het blijft waaien en het gaat zelfs nog harder waaien.  Maar daarover straks meer.

's Middags krijgt Bob een wel heel bijzonder verjaardagscadeau. Hij is zelf de eerste die een groepje dolfijnen naast de boot ontdekt. Het zijn er een stuk of tien en ze zijn niet zo heel erg groot. Ze racen om het hardst met ons mee en schieten op het laatste moment vlak voor de boeg langs en maken sprongen uit het water. Soms met z'n drieen tegelijk. Het lijkt wel of ze een opleiding in het Dolfinarium hebben genoten. Het is een schitterend gezicht.

Het feest wordt nog leuker als Joke haar trekzak erbij pakt en er wat gezellige deuntjes uit tevoorschijn tovert. Ruud heeft ooit saxofoon gespeeld en kan met de door Joke opgeduikelde blokfluit ook heel best uit de voeten. Zo krijgen we een gratis concert met zeemansliedjes en smartlappen voorgeschoteld. We vermaken ons prima.

Via een mail van Michiel horen we wat reacties op de blog. Daarbij natuurlijk vooral felicitaties voor de jarige Job. Bedankt familie voor de gelukwensen en wat leuk dat jullie zo trouw de blog volgen! Fijn ook dat Femke zich op het DO zo goed heeft vermaakt...Grappig om te lezen dat Michiel bij ons thuis het gras heeft gemaaid. Die wereld lijkt hiervandaan heel erg ver weg.

Henk staat langdurig naar boven te turen en ontdekt dat een van de bovenste zeillatjes uit zijn behuizing is geraakt. Als we daar niets aan doen, gaan we hem vroeg of laat verliezen. Tijdens het happy hour wordt er onder het genot van een wijntje, diepzinnig nagedacht over de manier waarop we dit gaan oplossen. Met deze zeegang het zeil laten zakken en op het dak met naald en draad, of nog erger, met de naaimachine aan de gang gaan, lijkt ons geen optie. In een zak met reserve-onderdelen vinden we nog wat zelfklevend klittenband en -zeildoek. We gaan het er maar op wagen.  Het zeil gaat naar beneden, Henk en Bob klimmen op de bimini en leggen een professorisch noodverband aan. Het ziet er keurig uit en de patient lijkt ermee te zijn geholpen. We zijn erg tevreden over onszelf en besluiten dat het succes gevierd moet worden. Ook vanwege de verjaardag van Bob wijken we vandaag, bij hoge uitzondering, af van ons een-glaasje-per-dag beleid. We verwennen onszelf met een tweede glaasje wijn, een stukje worst en wat Franse kaas. Daarna wordt ons een heerlijk diner voorgeschoteld. De zon schijnt in de kuip; de dag kan niet meer stuk.

prutsen aan de zeillat

Het is alweer een hele ruwe nacht. Onze snelheid loopt op tot meer dan 9 knopen. De golven zijn 3,5 tot 4 meter hoog. In Nederland wordt het 's nachts op het water vaak wat rustiger. Dat gaat hier niet op. In tegendeel zou ik zeggen. Ik word in mijn bed van links naar rechts gegooid en vlieg nu en dan van het matras. Ik heb ontdekt wat de beste manier is om in bed te liggen: op mijn rug, met mijn armen en benen wijd zodat ik zoveel mogelijk contact met het matras houd. Zou ik straks thuis ook automatisch zo gaan liggen?

Bij daglicht blijkt het noodverband voor de zeillat het toch niet gehouden te hebben. Het is nu te ruw om er wat aan te doen, dus maar hopen dat het wat rustiger weer wordt. De koffiekopjes en de ontbijtkommen vliegen door de keuken en over de tafel. Niet echt comfortabel zeilen is dit. De wind loopt op tot windkracht 7 a 8. De golven zijn huizenhoog. Bijna om bang van te worden.

Het enige pluspuntje is dat we een absoluut record dagafstand varen. De grootste afstand die de Zeevonk ooit in 24-uur heeft afgelegd!

Gevaren dagafstand om 13.00 uur: 170.8 nm

Positie om 13.00 uur: 35.37.6 N en 43.29.7 W

ENGLISH:

Monday, May 21, Day 13

Yesterday Bob discovered his birthday present from Neptunus: a group of about 10 rather smallish dolphins came darting around our bows. Of course I had pre-arranged this meeting, but it is still nice of them to come on the right day.

To add to our festive mood we played some shanties, Ruud on the treble and I on my squeezebox. We also celebrated with a second glass of wine with dinner, rules are there to be broken sometimes.

Henk saw that one of the top battens was peeping out of its cover, sooner or later this could lead to losing it. So, Henk and Bob climbed on top of the hard bimini and did an emergency repair with strong tape.

We had a rough night, winds up to 25 knots and high and steep waves, up to 3.5 meter we guess. Hitchhike Heidi is in the same area but ahead of us, and reported strong winds and waves up to 2.5 meter. The waves are now at least 4 meter, we reach 11 knots.Around noon today we decided to take away the mainsail and to run the jib only. To do this Henk started the engines (we have 2 diesel outboards of 27 HP each)to make a turn into the wind so that Bob and Anita could get the sail down, standing (secured of course) on the roof top. Then I unfurled the jib and life is now less hectic, though still spectacular.

All this resulted in a true 24 hour record: 170.8 NM (so far 165 was the longest distance)

Our position at 12 UTC is 35.37.6 N and 43.29.7 W